Kώστας Kαββαθάς
«Αν το αυτοκίνητο (που μπορεί να είναι πάμφθηνο ή και προκλητικά ακριβό)
δεν πληροί τις προδιαγραφές της ενεργητικής ασφάλειας που θέτει ένας
πραγματικός οδηγός, τότε, απλά, δε μας ?ενδιαφέρει??»
Τα εν οίκω
ENA από τα πιο συνηθισμένα ερωτήματα που οι αναγνώστες θέτουν στους
συντάκτες του περιοδικού είναι το πόσο καλό (ή κακό) είναι το αυτοκίνητο
που ο καθένας σκοπεύει να αγοράσει. Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι
τίθεται στο 80% των τηλεφωνημάτων και στο 50% των επιστολών, πράγμα που μας
φέρνει σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, γιατί δεν είναι ανθρώπινα δυνατόν (αλλά
και δεοντολογικά σωστό) να λέμε στον καθένα από σας ότι το ένα είναι
«καλό», το άλλο «κακό», ενώ το τρίτο το καλύτερο δώρο για τον? εχθρό σας!
Τη «γνώμη» του περιοδικού, που αποτελεί συγκερασμό των εντυπώσεων και
παρατηρήσεων όσων δοκίμασαν το συγκεκριμένο μοντέλο, μπορείτε να τη
διαβάσετε στο τέλος κάθε απλής ή συγκριτικής δοκιμής, ενώ τη γνώμη του
καθενός από εμάς χωριστά μπορείτε να τη διαβάσετε στα ενυπόγραφα άρθρα.
H τελευταία φράση υπονοεί ότι η γνώμη ενός δημοσιογράφου μπορεί να διαφέρει
από τη συλλογική άποψη που εκφράζει τους 4T, κι αυτό είναι σωστό. Δεν είναι
λίγες οι φορές που ένα αυτοκίνητο που αρέσει στους άλλους δεν αρέσει σ?
εμένα και vice verca.
Ποια όμως είναι τα στοιχεία ή τα χαρακτηριστικά που κάνουν τους δοκιμαστές
μας να πουν αν ένα αυτοκίνητο είναι «καλό» ή «κακό;»
Το πρώτο και σημαντικότερο είναι η οδική του συμπεριφορά, αλλά και η
απόκριση στις εντολές του οδηγού. Σε αντίθεση με την «πολιτικά ορθή» άποψη
που έντεχνα επικράτησε τα τελευταία χρόνια, και που κατατάσσει τα
αυτοκίνητα στην κατηγορία που ανήκουν τα ηλεκτρικά ψυγεία ή τα πλυντήρια,
εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην ιδιαιτερότητα και στην ομορφιά της
αυτοκίνησης. H αιτία, όπως πάντα, πρέπει να αναζητηθεί στο απώτερο
παρελθόν. Όχι τόσο στο περιβάλλον και στον τρόπο που μεγαλώσαμε (και στα
«τραύματα» που δέχθηκαν ή όχι οι? ευαίσθητες παιδικές μας ψυχές), αλλά στις
μοναδικές εμπειρίες που ζήσαμε παρακολουθώντας και λαβαίνοντας μέρος σε
αγώνες. Και επειδή δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους (αν και πιστεύω ότι
οι ιστορίες μας είναι παράλληλες), θα σας πω ότι ποτέ όσο ζω δε θα ξεχάσω
τις στιγμές που έζησα πίσω από το τιμόνι ενός αγωνιστικού ή «αγωνιστικού»
αυτοκινήτου (τα εντός εισαγωγικών αφορούν τα προσωπικά μας αυτοκίνητα!),
στιγμές που με σημάδεψαν για την υπόλοιπή μου ζωή και με έκαναν να ξεχωρίζω
εύκολα τα (οδικά) πρόβατα από τα ερίφια.
Ειλικρινά είναι δύσκολο να σας περιγράψω πώς ένιωθε ένας νέος 20 ετών που
καθόταν στο κάθισμα ενός NSU TT, ενός BMW 2002 ή μιας Ρενό Γκορντίνι
περιμένοντας τη «σημαία» για να ανεβεί τη Μεγάλη Πάρνηθα, τη Ριτσώνα ή τη
Φιλέρημο ή να ξεκινήσει μια ειδική διαδρομή στα Ράλλυ-μαραθώνιους μιας
ξεχασμένης εποχής. Ούτε μπορώ ?εύκολα? να σας περιγράψω την προσμονή (και
πολλές φορές την αγωνία) των νέων που ξενυχτούσαν στις αναβάσεις και στις
ειδικές διαδρομές, παρακολουθώντας (μαζί με την? Αστυνομία!) τις ολονύχτιες
δοκιμές των «τρελών» μιας άλλης γεμάτης όνειρα και περιπέτεια εποχής.
Αυτό που μπορώ να σας πω είναι ότι ακόμα θυμάμαι το (γλυκό) άγχος, το
μούδιασμα των δαχτύλων, τον τρόπο που «στέγνωνε το στόμα» και την
(επαναλαμβανόμενη) ανάγκη να «επισκεφθώ» την κοντινότερη συστάδα θάμνων!
Αυτό που θυμάμαι είναι οι ατέλειωτες απλές και ειδικές διαδρομές στα βουνά
της Ελλάδας, οι καθαροί ήχοι από πανίσχυρους αγωνιστικούς κινητήρες, οι
στιγμές που έζησα στους σταθμούς ελέγχου, στα χρονόμετρα των Ειδικών
Διαδρομών, αλλά και εκείνες που βίωσα σαν επιβάτης, δίπλα σε μερικούς από
τους ταχύτερους οδηγούς αγώνων στον κόσμο.
Παρά το γεγονός ότι εκείνα τα χρόνια η οικονομική μας κατάσταση κάθε άλλο
παρά ανθηρή ήταν, πάντα βρίσκαμε τον τρόπο να ετοιμάσουμε το αυτοκίνητό μας
ή εκείνο του φίλου μας και να τρέξουμε σε μια ανάβαση, σε έναν αγώνα
ταχύτητας ή σε κάποιο ράλλυ. H ετοιμασία περιοριζόταν στην αλλαγή των
ελαστικών, της εξάτμισης, στην τοποθέτηση δύο προβολέων και στο γέμισμα
ενός «θερμός» με δυνατό καφέ.
Για τον υπογράφοντα η «περιπέτεια» διήρκεσε 17 χρόνια ενώ για άλλους (για
το Διευθυντή Σύνταξης π.χ.) δε φαίνεται να έχει τελειωμό!
Παρά το γεγονός ότι ο τελευταίος «κανονικός» αγώνας που έλαβα μέρος ήταν το
Ράλλυ Αχαιός το 1984 (έτρεξα και στην Τρίπολη στον αγώνα των βετεράνων,
αλλά αυτό δε? μετράει) ποτέ δε σταμάτησα να οδηγώ το αυτοκίνητό μου.
Από τη στιγμή λοιπόν που κάποιος οδηγεί (αντί να σέρνει τη μιζέρια του
στους δρόμους, στραγγαλίζοντας την κυκλοφορία και ρυπαίνοντας την
ατμόσφαιρα) αρχίζουν τα προβλήματα. Ελαττώματα και σχεδιαστικές παραλείψεις
που δεν είναι «ορατά» στον άσχετο οδηγό, βγαίνουν στην επιφάνεια απειλώντας
ακόμα και τη ζωή μας. Αναρτήσεις που «πλέουν», «νεκρά» συστήματα
διεύθυνσης, αναποτελεσματικά φρένα, ασαφή κιβώτια, κακή ορατότητα και θέση
οδήγησης και χίλια δυο άλλα στοιχεία που αντί να βοηθούν,
κονταροχτυπιούνται με τον οδηγό. Τα αυτοκίνητα αυτά έχουν παρουσιαστεί στις
δοκιμές και στα ενυπόγραφα άρθρα στους 4T (εκτός αν ήταν/είναι τόσο κακά,
ώστε δεν κάναμε καν τον κόπο να ασχοληθούμε).
Αυτό λοιπόν που συμβαίνει όταν οδηγούμε ένα από αυτά τα αυτοκίνητα είναι
ότι τα αντανακλαστικά μας τίθενται στη θέση «εκτός». Αν το αυτοκίνητο (που
μπορεί να είναι πάμφθηνο ή και προκλητικά ακριβό) δεν πληροί τις
προδιαγραφές της ενεργητικής ασφάλειας που θέτει ένας πραγματικός οδηγός,
τότε, απλά, δε μας «ενδιαφέρει».
Θα πείτε... Μπορεί να μην «ενδιαφέρει» εσάς, αλλά ενδιαφέρει χιλιάδες
άλλους οδηγούς που το αγοράζουν, και θα απαντήσω ότι η συντριπτική
πλειοψηφία των οδηγών αυτών των κινούμενων στεγάστρων δεν έχει ποτέ
διαβάσει (και ούτε πρόκειται) αυτό το περιοδικό. Το σύγχρονο μάρκετινγκ και
τα συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα έχουν «μάθει» αυτούς τους καταναλωτές
να αγοράζουν αυτοκίνητα όπως αγοράζουν τηλεοράσεις και πλυντήρια (τα
«καλυτερότερα» αυτή τη στιγμή που λέγαμε στο προηγούμενο τεύχος). Το κακό
είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί σκοτώνονται στους δρόμους ακριβώς επειδή αντί
για αυτοκίνητα οδηγούν τηλεοράσεις και πλυντήρια, αλλά άντε να πεις στον
κύριο με το Μπαντζάι ότι το αυτοκίνητο που οδηγεί είναι ένας από τους
καλύτερους πεζοδρομιοκυνηγούς στον κόσμο. Θα σε πει «ραλίστα» και θα
«καθαρίσει».
Είμεθα λοιπόν πρώην (και νυν) «ραλίστες;»
Πιστεύουμε ότι κάθε άλλο παρά αυτό είμαστε. Απλά όλοι μέσα τους 4T αγαπούμε
με πάθος την οδήγηση, εκτιμάμε το δώρο της αυτοκίνησης και θαυμάζουμε τους
αγώνες για τα όσα προσφέρουν στην εξέλιξη ανθρώπων και μηχανών.
Και ακριβώς επειδή μας αρέσει να οδηγούμε, εκτιμάμε εκείνους τους
κατασκευαστές που κάνουν τον κόπο να σχεδιάσουν και να κατασκευάσουν
αυτοκίνητα για πραγματικούς οδηγούς και ?αν το σκεφθείτε? για
συνειδητοποιημένους πολίτες.
Εκτιμάμε λοιπόν τα καλά αυτοκίνητα (φθηνά ή ακριβά) και τους καλούς
οδηγούς. Οι βάρκες της στεριάς και οι άσχετοι, αντικοινωνικοί και
«χοντροκέφαλοι» οδηγοί μάς αφήνουν παγερά αδιάφορους.
Αυτοί είναι λοιπόν οι 4TPOXOI και αυτοί είναι οι 55.000-60.000 που
αγοράζουν και οι 230.000 Έλληνες που διαβάζουν το περιοδικό κάθε μήνα
(τελευταία στοιχεία αναγνωσιμότητας).
Βλέπετε, τα «τραύματα» της νεότητας μάς συνοδεύουν (ευτυχώς!) σε ολόκληρη
τη ζωή μας._Κ.Κ.